ေၾသာ္…..ဘာလိုလိုနဲ႔ International ေက်ာင္းသူ ေခါင္းစဥ္းၾကီးနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားတကၠသိုလ္ၾကီး တစ္ခုက အားနားပါနာ ဘြဲတခုေတာ့ယူရအံုးမွာပါလားလို႔ေတြးမိရင္း.. တခ်ိန္တုန္းက ေရာင္လည္ေရာင္လည္ ဘာမသိညာမသိ နဲ႔ပဲ ဒီလိုတကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုမွာ ပညာသင္ခြင့္ရဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္တခဏ... ဘ၀အစကို ျပန္လည္ သတိရမိတယ္။
လူတိုင္းလူတုိင္းက
ဘြဲ႔ကိုယ့္စီကို လည္ပင္းခ်ိတ္ပီး ၾကြား၀ါေနႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္က ခုခ်ိန္ထိ
ဘာဘြဲ႔မွမရေသးပါလားေပါ့….ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိမ့္ငယ္သလိုလို၊ အသံုးမက်သလိုလိုေတာ့
ခံစားမိပါတယ္။ တခါတေလလည္း ကုိယ့္ကိုယ္ကို ႏွစ္သိမ့္လို႔ ေၾသာ္ ငါက
ႏုိင္ငံျခားတကၠသိုလ္တစ္ခုက ဘြဲ႔လက္မွတ္ရမွာပဲေလ။ ဒီေခတ္ၾကီးမွာကေတာ့
ဘြဲ့လက္မွတ္ဆိုတာ ထမင္းစားဖို႔ေပးတဲ့လက္မွတ္တခုလို႔ ဆိုေပမဲ့ ဘယ္လိုဘြဲ႔မ်ိဳးကို
ဘယ္ေက်ာင္းက ရခဲ့တာလည္းဆိုတာေလးေပၚမႈတည္ပီး ကြဲျပားမႈေလးေတြရွိတာေတာ့
ထည္႔မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္လုိေက်ာင္းမ်ိဳးကေန
ဘယ္လိုဘြဲေလးပဲ႔ရရ..ဘာမွကိုင္မထားတဲ့သူထက္စာရင္ေတာ့
နည္းနည္းေတာ့လူရွိန္တာေပါ့ေလ..ပီးေတာ့ အခြင့္အေရးပိုတာေပါ့ေလ ။
ခုေခတ္အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း
တကယ္လူတစ္ေယာက္မွာရွိေနတဲ့အေရးအခ်င္းအစစ္ထက္...လက္မွတ္ေလးပါမွလဲ ခန္႔ခ်င္ၾကသကိုး
ဒါကေတာ့ လက္ေတြ႔ပါ...လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေယာက္ကအလုပ္ေလ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့
အလုပ္အေတြ့အၾကံုေလးထဲကတခုေပ့ါ..။ အစိုးရေက်ာင္းတစ္ေယာက္က လက္မွတ္ကိုင္မထားေပမဲ့
အဲဒီလက္မွတ္ကိုင္ထားတဲ့လူအခ်ို႔ထက္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႔အရည္းအခ်င္း….အလုပ္အေတြ႔အၾကံုက
သာတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယံုၾကည္႔မႈအျပည္ရွိတယ္။ အစိုးရေက်ာင္းက ဘြဲ့လက္မွတ္မရွိေပမဲ့
ျပည္ပက အထက္တန္းေက်ာင္း..ဆယ့္ႏွစ္တန္းေအာင္လက္မွတ္တို႔...အဂၤလိမ္စာ
အေရးအသားအေျပာအဆို အဆက္အသြယ္ပိုင္းမွာ ပိုင္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ေတြကို
ကိုင္ထားတဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း..အစိုးရဘြဲ႔ရထားတဲ့သူေတြနဲ႔ကို မနည္း
ပခံုးခ်င္းတိုက္ပီး ယွဥ္ျပိုင္လာခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခါမွ
ေနာင္တတခုရမိပါတယ္...ေၾသာ္..တခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာျပည္က
ဘြဲ႔လက္မွတ္ဒီေလာက္အေရးပါမွန္းမသိခဲ့တဲ့ ေနာင္တတရားေပါ့။
ပညာေရးနဲ႔ ပါတ္သက္ရင္
အိပ္မက္ေတြ အၾကီးအက်ယ္မက္ခဲ့ဖူးေပမဲ့ မက္ေနတဲ့အိမ္မက္ေတြကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔
အခြင့္အေရးရခဲ့တာ ေနာက္ၾကေနေတာ့လည္း အိမ္မက္ေတြနဲ႔ ေ၀းေ၀းသြားသလိုခံစားရတယ္။
ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ဆန္ အိမ္မက္ၾကီးေတြျဖစ္တဲ့ ဘီေက၊
မာစတာ၊ ပီအိပ္စ္ဒီ ဆိုတဲ့ အမွီးရွည္ရွည္ျဖစ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ
တဖြားဖြားျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီၾကီးမားတဲ့ အိမ္မက္ေတြလည္း အခုေတာ့ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးပဲ
တေျဖးေျဖးေပ်ာက္လုမတတ္ျဖစ္ေနတယ္။ အသက္ကေလးလည္းရလာေတာ့
ခုထိေတာင္.ဘီေအမရေသးဆိုေတာ့
ရည္းမွန္းခ်က္ကအရမ္းအလွမ္းကြာေနတာေပါ့ေနာ္။တခ်ိန္တုန္းကေတာ့..ေဒါက္တာရႈး
ရႈးခဲ့ဖူးတယ္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္ ကိုယ့္နာမည္ေလးေ၇ွ႔မွာ ေဒါက္တာတတ္ေခၚလိုက္ရင္
.ေတာ္ေတာ္ေလးလွမယ္လို႔လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဒါက္တာတတ္ေခၚပီး
ခတ္ေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေတြနဲ႔ပိတိျဖစ္ဖူးတယ္။
လူကလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာထဲမွာပါေတာ့
တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေလးကိုလည္း ေအာင္တယ္ဆိုရံုေလးေပါ့ ကံေကာင္းလို႔. မဟုတ္ရင္
တစ္ႏွစ္စာကို ၁၀
ရက္ေလာက္ပဲအျပတ္သင္ေပးတဲ့အေ၀းသင္တကၠသိုလ္ၾကီးေတာင္တက္ခြင့္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔
အေ၀းသင္ေလးတက္ပီး မိဘလက္ငုတ္ ယာေလးေခ်ာင္းေတြကို အငွားတသိုက္နဲ႔
ဦးစီဦးေဆာင္လုပ္ပီး ႏွစ္ ႏွစ္ေလာက္ ေတာင္သူဘ၀ ရုန္းကန္ခဲ့ဖူးတယ္.။
ကာရံေတြပဲလြဲေနေလလား...တကယ္လမ္းမွန္ေပၚပဲခုန္ကူးမိေလလားေတာ့မသိပါဘူး...တကၠသိုလ္
ဘြဲ႔ရခါနီး ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာပဲ...အေတြးတခု၀င္လာမိတယ္…”ငါ ဒီဘြဲ႔ရပီးရင္ ငါဘ၀
အာမခံခ်က္ဘာရွိလဲ” ဆိုတဲ့အေတြးမ်ိဳးနဲ႔ ေျခာက္ျခားလာခဲ့တယ္ ။ သူမ်ားေတြကေတာ့
မိဘအားကိုးနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းေတြတက္လိုက္ၾက...စီးပြားေရးတကၠသိုလ္လားဟ...အျပိုင္းအဆုိင္ေတြေပါ့။.ေက်ာင္းပီးရင္လည္း
မိဘအေမြ ကုမဏီၾကီးေတြ ဆက္ခံဖို႔အဆင္သင့္ေလ။ ကိုယ္ကေတာ့ မိဘမ်ားကလည္း သူမ်ားေတြလို
ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ေတြ ပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့
ကုမဏီပိုင္ရွင္ၾကီးေတြလည္းမဟုတ္...မိဘအေမြဆက္ခံရေအာင္...ကိုယ့္မိဘကေတာသူေတာင္သားဆိုေတာ့
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ဘြဲ႔ရ ထမင္းခ်က္ေပါ့.။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေတာင္သူဘ၀ လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္နဲ႔
ေနပႈမေရွာင္ မိုးရြာမေရွာင္..အငွားသမားေတြနဲ႔ လက္တြဲပီးအလုပ္လုပ္ခဲ့တာ
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ သံုးႏွစ္စြန္းစြန္းေရာက္လာေရာေပါ့..။
မွတ္မွတ္ရရအညာအေခၚအေ၀ၚပဲေျပာရမလား
ေတာသူေတာင္သားေတြေခၚေနက်စကားလို႔ေျပာရမလားပဲ မိုးဦးက်စေလးေပါ့
သီးႏွံျပန္စိုက္ဖို႔ ေဖေဖက ထယ္ထြန္လို႔ က်မက အငွားသမား သံုးေယာက္နဲ႔
ေပါင္းေကာက္ေနရတာေပါ့။ က်မက အေတြးေတြနဲ႔ ရွင္သန္ေနသူတစ္ေယာက္ဆိုမမွားပါဘူး။
လူကသာ ယာထဲမွာ ေပါင္းေကာက္ေနတာ စိတ္ေတြကေတာ့ တိမ္ထဲမွာပ်ံ၀ဲေနလို႔ေပါ့။
ရုတ္တရက္၀င္လာလိုက္တဲ့ အေတြးတခုက က်မကို အသံထြက္ပီး ေအာ္ငိုမိခဲပါတယ္။
ခဏတာအခ်ိန္ေလးမွာပဲ အထိပ္တလန္႔နဲ႔ ေဖေဖ က်မနားကိုေရာက္လာပီးခဲပါတယ္။ က်မ ေဖေဖကို
စိတ္တိုေနတဲ့ေလသံနဲ႔ ေမးခြန္းတခုေကာက္ေမးလိုက္တယ္.…”
ဒီေလာက္စာေတြသင္...ဒီေလာက္ေက်ာင္းေတြတက္ပီး ဘာလုိဒီအလုပ္ေတြပဲ လုပ္ေနရတာလဲ” ေဖေဖ လို႔ေမးလိုက္မိပါတယ္။
ေဖေဖမ်က္လံုးေတြထဲမွာ အေျဖေတြရွိေနေသာ္လည္း ေဖေဖက က်မေမးခြန္းကိုျပန္မေျဖခဲ့ပဲ
ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးေတြနဲ႔ က်မေက်ာကို အသာပြတ္ပီး...
“ သမီးငယ္ နားခ်င္ရင္
ဟိုနားက သစ္ပင္ေအာက္မွာ သြားနားေနေလ..” တဲ့ ယာထဲကေန အိမ္ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ကလည္း
လိုေသးတာကိုး..အငွားသမားေတြရယ္...ပီးေတာ့ မိုးဦးက်ဆိုေတာ့ ေတာင္သူေတြအဖို႔
လုယက္ပီး စိုက္ၾက ပ်ိဳးၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ေလ။ .ဒီလုိနဲ႔ ေဖေဖေျပာတဲ့ အပင္ေလးေအာက္မွာ
ခဏသြားထိုင္ပီး အဲဒီအေၾကာင္းအရာတခုကိုပဲ ထပ္စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ က်မ
စဥ္းစားလို႔ေတာင္ မပီးလိုက္ပါဘူး...ေဖေဖက သမီး အိမ္ျပန္မယ္ သိမ္းစရာရွိတာသိမ္းဆိုေတာ့
ေဖေဖလွည္းတပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မက ထမင္းထုတ္လာတဲ့ ထမင္းဂ်ိဳင့္ေတြ ေရဘူးေတြကို
လွည္းေပၚေကာက္တင္ ျပီးေတာ့ လွည္းေပၚတက္ ေနရာယူပီးထိုင္လုိက္တယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ
ေဖေဖလည္းလွည္းေပၚတက္ သားဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။ ေဖေဖကလည္း
က်မစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းသိေတာ့ တျခားေမးခြန္းေတြ ရီစရာေတြလြဲေျပာရင္း
သားဖႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေရာက္လာေတာ့တယ္။ ေမေမကလည္း မိန္းမ ၀တၱရားေက်ပါတယ္
ေယာက်္ားယာထဲကျပန္လာတယ္ဆို လွည္းနားေရာက္လာ အျပံုးေလးနဲ႔ စီးၾကိဳေပါ့။
ႏြားေလးဘာေလး ကူဆြဲထမင္းေတာင္းေလးေတြ ေရးဘူးေလးေတြ လွည္းေပၚကျဖဳတ္ေပါ့။ ေမေမကေတာ့ ေရေႏြးအိုးေတြ
ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္စားစရာရွိတာေလးေတြ စာပြဲေပၚခ်ေပါ့..ေယာက်္ားနဲ႔ သမီးေမာလာတာ
စားဖို႔..။ ဒီလိုနဲ႔ ေရခ်ိဳးဖို႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ေရခ်ိဳး..ပီးေတာ့ သားဖတစ္ေတြ
ညစာစားၾကေပါ့။
က်မတို႔ မိသားစုေလးရဲ့
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့အေလ့အထေလးကညစာစားပီးတိုင္း မိသားစုစကား၀ိုင္းဆိုတာ
ရွိတယ္...မိသားစုအခက္အခဲ ျပသနာေတြကို ရင္ဖြင့္ေျပာဆိုပီး တုိင္ပင္ရင္း
ေနာက္တစ္ေန႔လုပ္မဲ့ အလုပ္အစီအစဥ္ေတြကိုဆြဲေလ႔ရွိၾကတယ္ေလ...အဲဒီစကား၀ိုင္းမွာ ေဖေဖက
စကားစလာတယ္…
“သမီးငယ္ ယာထဲမွာ
ေပါင္းေကာက္ရင္ ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့” စကားစလာတယ္ အဲေတာ့ ေမေမက
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ဆိုပီး
ေခါင္းရင္းဘက္ျပဴတင္းေပါက္နားမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေဖေဖကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္..။ ေဖေဖက
စကားဆက္လုိက္တယ္…...
“မင္းသမီးငယ္
ေပါက္ေကာက္ရင္ ငိုေနတယ္ေလတဲ့” အဲဒါနဲ့ ေမေမက ျပံုးျပံုးေလးလုပ္ပီး
“ဟုတ္လားသမီးငယ္” ဆိုပီး က်မဘက္ကိုလွည္႔ၾကည္႔လိုက္တယ္။ က်မလည္း ေမေမကို မဲ့ျပံုးေလးနဲ႔
ျပန္ျပံုးျပလိုက္တယ္...ဒါနဲ႔ပဲ စကား၀ိုင္းက ခဏျငိမ္သက္သြားပါတယ္။ ျငိမ္သက္သြားေသာ
စကား၀ိုင္းေလးကို က်မက ျပန္စလိုက္မိပါတယ္….
“သမီးတကၠသိုလ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကိုမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔”
ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ......ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ နည္းနည္းေတာ့ အံၾသသြားပံုရပါတယ္။ အျမဲတမ္း
ေဒါက္တာရႈး ရႈးေနတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္က ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့
ပံုမွန္မဟုတ္မွန္းသူတို႔ အကဲခက္မိတယ္ေလ။ သူတို႔စီက ဘာစကားျပန္မွမရေသးခင္ က်မကပဲ
စကားဆက္လိုက္ပါတယ္…..
“သမီးႏုိင္ငံျခားသြားပီး
အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္” တခါမွ မၾကားဖူးတဲ့ စကားေတြၾကားေနရတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက မ်က္လံုးပါ
ျပဴးလာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔အံၾသတာက က်မက သူရဲေဘာေၾကာင္မွန္း
သူတုိ႔သိတယ္ေလ...အနီးအနားျမို႔ေလးကို ကားေလး သံုးနာရီေလာက္စီးတာကို
တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲခဲ့ဘူးေလ။ ေဖေဖက
“သမီးႏိုင္ငံျခားသြားပီး
ဘာလုပ္ဖို႔စိတ္ကူးထားလဲတဲ့”..တိက်ေရရာလွတဲ့အေျဖမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ္လည္း
က်မျပန္ေျဖလိုက္မိပါတယ္…..
“ပိုက္ဆံရတဲ့အလုပ္ဆို
အကုန္လုပ္ႏုိင္တယ္လို႔” ပီးေတာ့.. “ ေနပႈစပ္ခါးထဲမွာ တရိတၦာန္နဲ႔ဖက္ရံုးေနပီး
ဆန္ေကာင္းေလးေတာင္ မစားရတဲ့ ေတာင္သူဘ၀ကို သမီးမလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလို႔“
ေဖေဖကိုျပန္ေျပာမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒီစကား၀ိုင္းထဲက အစီအစဥ္ေတြက အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကၾကာအေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔
ခက္ေနျပန္ေသးတယ္ေလ။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာပါ ကိုယ့္ဘက္က ျပင္ဆင္ထားတာေလးရွိေတာ့
ထြက္ခြင့္ရလာတဲ့ အခ်ိန္တခ်ိန္နဲ႔ ၾကံဳခဲ့ရတယ္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အလုပ္လုပ္မယ္ဆိုပီး
ၾကိမ္း၀ါးလာတဲ့သူက မထင္မွတ္ပဲ ေက်ာင္းသူဘ၀နဲ႔ ရပ္တည္ေနျဖစ္တာ ခုခ်ိန္ထိဆို ၈
ႏွစ္ေတာင္ရွိေရာေပါ့။ ဒီအေျခအေနေရာက္ဖို႔တြက္ ဒီလို ႏိုင္ငံျခားေက်ာင္းမ်ိဳးမွာ
တက္ခြင့္ရဖို႔တြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာေနျပီး ပညာသင္ယူခဲ့ရတယ္။ သင္တန္းေက်းေပးပီး
ပညာသင္ခြင့္ မရွိခဲ့တဲ့ က်မတြက္ ပညာေတာ္သင္ဆုေပးပီး ပညာသင္ေပးခဲ့ေက်ာင္းေတြကိုပဲ
ေရြးခ်ယ္တက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနတခုကို စုပ္ကိုင္ႏုိင္ဖို႔
ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ျပန္လည္ စဥ္းစားမိတယ္။.ဘ၀ကေပ်ာ္စရာအရမ္းေကာင္းတဲ့
အခ်ိန္ေတြရွိသလို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲစရာေတြနဲ႔လည္း ရင္ဆိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ
ဒါပဲေနမွာပါ ႏိုမ့္တခါျမင့္တလွည္႔ေပါ့ အျမဲတမ္းေတာ့ ဆင္းရဲဒုကၡေတြနဲ႔
ရင္ဆိုင္ေနရမွာမဟုတ္ပါဘူးေလ။ မိဘမဲ့ ကေလးမ်ားအလား ဘာစားစား၊ ဘာ၀တ္၀တ္၊
ဘာပစၥည္းပဲေပးေပး တေက်ာင္းလံုးအတူတူရတယ္။
ကိုယ့္ရဲ႔
အတိတ္ေတြကခက္ခဲမႈ ရုန္းကန္ခဲ့မႈေတြကိုျပန္ၾကည္႔လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ကိုယ့္ေနတဲ့ပါတ္၀န္က်င္မွာ အငယ္ဆံုးေပါ့ ခုေတာ့
ကုိယ္ေန႔တဲ့ ပါတ္၀န္က်င္မွာ အၾကီးဆံုးနီးနီးျဖစ္ေနေတာ့ အသက္ပိုင္းဆိုင္ရာကို
သူမ်ားနဲ႔ ယွဥ္ၾကည္႔လုိက္တဲ့ခါ ေအာ္ ငါ့ဘ၀က ဒီနားပဲရွိေသးပါလာ ဒီကေလးေတြနဲ႔
အတူပဲရွိေနေသးပါလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြလည္း ၀င္မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျဖတ္သန္းလာၾကတဲ့
ဘက္ဂေဂါင္းေတြမွမတူၾကတာပဲေလ။ သူမ်ားေတြ တစ္ဆယ္ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္မွာ
အဂၤလိပ္စာေလးဘာေလးကို ဖြတ္ခ်ြတ္တတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေလာက္မွ ကိုက “ ရက္စ္”
နဲ႔ “ႏိုး” နဲ႔ ႏွစ္လံုးးသိတာကိုး ဘ၀ေတြကကြာလြန္းပါတယ္။ သူမ်ားေတြက
တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲကို ေအာဒီတို႔ တူးဒီတို႔နဲ႔ စိုးစံလိုေဘာ္ဒါၾကီးမွာ
ေက်ာင္းတက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားၾကား မ်က္လံုးေလး ကလယ္ ကလယ္ေပါ့။ ေလာကၾကီးမွာ
တခါတေလ အျပစ္တင္ခ်င္ေသာ္လည္း ဘယ္သူကိုတင္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ျဖစ္ေနတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း
စိုင္းစိုင္းသီခ်င္းထဲကလို “ ေလာကၾကီးက မတရားဘူး ေျပာျပခ်င္တယ္ “ ဆိုပီး
ေအာ္ဆိုျဖစ္ပါတယ္။ လူတိုင္းကေတာ့ အနည္းနဲ႔ အမ်ား ရူး
ေနၾကတဲ့သူေတြၾကီးပဲေလ..ကိုယ့္ကေတာ့ မ်ားမ်ားထဲမွာပါတာေသခ်ာတယ္။
အေတြးမ်ားတဲ့သူဆိုေတာ့လည္း သာမာန္လူေတြထက္ေတာ့ ပိုပီး ရူးမိတာေသခ်ာပါတယ္။
ကုိယ့္ေတြးတဲ့အေတြးေတြက တခါတေလမွားျခင္မွားေနႏုိင္ပါတယ္..သို႔ေသာ္လည္း
ကုိယ့္ေခါင္းနဲ႔ မွီသေလာက္ေတာ့ အရာရာတိုင္းကို ေတြးေတာသံုးသပ္တတ္တဲ့အက်င့္တခုကေတာ့
ေသေတာင္ေဖ်ာက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးထင္တယ္။ အားနည္းခ်က္ပဲ ဆိုရမလား
အားသာခ်က္ပဲဆိုရမလားမသိေပမဲ့...တခ်ို႔အေတြးေတြကေတာ့ လူကိုရူးသြပ္ေစတယ္.။
ကိုက်ားေပါက္ကေတာ့ေျပာပါတယ္ “ရူးသြပ္ျခင္းဆိုတာ ရာသီကုန္တယ္မရွိဘူးတဲ့..”
.က်မအတြက္ေတာ့ သိပ္မွန္တဲ့ စာတိုေလးတခုပါ။ ဘယ္အတြက္နဲ႔ပဲရူး ရူး
ခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိလို႔ တခုခုကိုစြဲလမ္းလို႔ ရူး ၾကတာပါ။ က်မကေတာ့ ရူး
သြပ္ေနရတာကို သေဘာက်တယ္ ရူး သြပ္မႈေတြသာမရွိခဲ့ရင္
ဘ၀ၾကီးကေတာ္ေတာ္ေလးေျခာက္ေသြ႔ေနမွာပဲလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ရူးသြပ္ဖူးတယ္
ပညာေရးအတြက္လည္း ရူးသြပ္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အခ်စ္ေရးတြက္လည္းရူး သြပ္ခဲ့ဖူးသလို၊
ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ဘ၀အခက္အခဲေတြ ၾကားကလည္း အိမ္မက္လွလွေလးေတြကို စိတ္ကူးယွဥ္ပီး ရူး
သြပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ျပန္မရႏုိ္င္ေတာ့တဲ့ အရာမ်ားအတြက္လည္း ရူး သြပ္ခဲ့ဖူးတယ္ အနာဂါတ္မွာ
ျဖန္သန္းရမဲ့ ခရီးအတြက္လည္း ရူး သြပ္ေနဆဲပဲေလ။ က်မဟာ ရူး သြပ္ျခင္းေတြကိုပဲ
ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ သူဆိုရင္လည္း မွန္ပါလိမ့္မယ္။ ရူး သြပ္မႈေတြသာ ပိုင္ဆိုင္ပီး
တခါတေလ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္မရွိတဲ့ အေျခအေနမွာေပါ့ လဲျပိဳမႈေတြနဲ႔
ရင္ဆိုင္ရတာေပါ့ေလ ဒါေတြကိုလည္း ဘ၀အတြက္တြန္းအားတခုလို႔ပဲ ယူဆထားပါတယ္။ ေလာကၾကီးမွာ
ျပီျပည္႔ဆံုေနတဲ့ သူရယ္ဆိုတာေတာ့ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ တစ္ခုခုကိုေတာ့
ဆာေလာင္ငတ္မြတ္ေနၾကမွာပါ။ က်မသည္ ရွင္သန္ေနေသးသ၍ ရူးသြပ္ေနဦးမည္။
